Otkriće do kog su u Ekvadoru došla dvojica endokrinologa moglo bi da promijeni tokove savremene medicine.
Naučnici Arlan Rozenblum iz SAD i Haime Gevara-Agire iz Ekvadora proučavali su ljude patuljastog rasta koji boluju od Laronovog sindroma. Ovaj dubl posljednje tri decenije izučava nesvakidašnji poremećaj koji je ustanovljen tek sredinom 20. vijeka, a od 99 ljudi sa Laronovim sindromom, koji su bili njihovi pacijenti, nijedan nije umro od raka ili dijabetesa.
Zbog toga, Rozenblum i Gevara-Agire vjeruju da se u njihovom genetskom kodu krije lijek protiv ovih bolesti.
Za razliku od tipičnih slučajeva patuljastog rasta koji su uzrokovani nedostatkom hormona rasta, kod pacijenata sa Laronovim sindromom ovaj hormon se pojačano luči jer, zbog genetske mutacije, njihovo tijelo ne može da ga metaboliše.
Rozenblum se sa oboljelima od Laronovog sindroma prvi put susreo 1988. u Kitou, glavnom gradu Ekvadora, gdje je došao da pomogne djeci sa problemima u rastu, koju je prethodnih 10 godina liječio u svojoj klinici na Floridi. Tada su mu pažnju privukle dvije sestre, stare šest i osam godina, koje su, čak i za osobe patuljastog rasta, bile ekstremno niske. Rozenblum je kod njih prepoznao Laronov sindrom, a pošto se vratio u SAD njegov ekvadorski kolega Gevara-Agire je kroz narednih šest mjeseci u regiji Loha dijagnostikovao još sedam slučajeva.
Do kraja 1989. godine u istoj oblasti pronašli su ukupno 20 slučajeva, od kojih su 19 bile žene. Opisali su ih u zajedničkoj studiji „Male žene Lohe“, a u narednih pet godina su dijagnostikovali još 45 pacijenata. Osim spoljašnjih, prva zajednička karakteristika koju su dvojica ljekara uočila kod ovih pacijenata, jeste da ne obolijevaju od raka i dijabetesa. Taj zaključak usmjerio je dalji tok njihovih istraživanja.
Međutim, u nedostatku sredstava i podrške kod naučne zajednice, tek 10 godina kasnije su uspjeli da nađu pomoć. Pomogao im je biohemičar Valter Long iz Kalifornije, koji je i obezbijedio novac za petogodišnje istraživanje u kom su upoređivali pacijente sa Laronovim sindromom i njihove zdrave rođake.
Rezultati su pokazali da je među više od 1.000 „normalnih“ rođaka svaki peti umirao od raka, dok je od iste bolesti obolio tek jedan pacijent sa Laronovim sindromom, koji se izliječio.
Laronov sindrom je otkrio izraelski endokrinolog Zvi Laron, po kom je ovaj poremećaj i dobio ime. On se sa bolešću prvi put susreo pedesetih godina, kod djece jedne jevrejske porodice iz Jemena, a 1963. je analizom njihove krvi ustanovio da za razliku od tipičnih slučajeva patuljastog rasta, oni ne boluju od nedostatka hormona rasta već imaju njegovo pojačano lučenje. Genetska istraživanja pokazala su da svi oboljeli podstiču od istog pretka, najvjerovatnije Jevreja koji su se preobratili u hrišćanstvo tokom španske inkvizicije.
(Blic)